اثر بخشی بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی– رفتاری بر کاهش پرخاشگری کودکان پیش دبستانی مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر روی آورد شناختی– رفتاری بر پرخاشگری کودکان پیش­ دبستانی مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ فزون­ کنشی انجام شد. روش: طرح پژوهش آزمایشی از نوع پیش ­آزمون- پس ­آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل تمامی کودکان 6-4 ساله مهدکودک­ های شهر رشت در سال تحصیلی 92-91 بود که از این میان 400 کودک به روش نمونه­ گیری تصادفی خوشه ­ای چندمرحله ­ای انتخاب و پرسش نامه علائم مرضی کودکان برای آنها اجرا شد. سپس 30  کودک دارای اختلال نارسایی توجه/ فزون­ کنشی با احراز ملاک ­های ورود به پژوهش به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر آزمایش و  15 نفر کنترل) جای دهی شدند و به پرسش نامه پرخاشگری پیش ­دبستانی واحدی و همکاران (1387) پاسخ دادند. سپس برنامه بازی­ درمانی مبتنی بر روی­ آورد شناختی–  رفتاری در یک دوره 10 جلسه ای 60 دقیقه ای هفته ای دو بار برای کودکان گروه آزمایش به اجرا درآمد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات پس ­آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. یافته­ ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش بازی­ درمانی مبتنی بر روی­ آورد شناختی- رفتاری بر کاهش پرخاشگری معنادار بوده است. نتیجه­ گیری: کودک در فرایند بازی­ درمانی، کام­ نایافتگی­ های انباشته شده خود را در بستری مناسب از طریق پرخاشگری بروز می­دهد و با بازتاب مناسب، نحوه مهار آن را آموخته و درونی می­کند.